POEZJA ALEKSANDRA JUREWICZA

W świątecznym numerze „Echa Świdwina” zaprezentujemy jeden z utworów poetyckich absolwenta połczyńskiego liceum, wybitnego poety i prozaika Aleksandra Jurewicza.

Aleksander Jurewicz (ur. 18 listopada 1952 w Lidzie) − polski poeta i prozaik. W 1957 roku razem z innymi Polakami został przymusowo wywieziony ze swoich rodzinnych stron. Mieszkał kolejno w Redle i Gdańsku. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Połczynie-Zdroju, student polonistyki na Uniwersytecie Gdańskim. Aleksander Jurewicz jest reprezentantem współczesnej literatury kresowej w kraju, członkiem ZAiKS-u i PEN Clubu. Autor następujących utworów pisanych prozą: „W środku nocy” (1980), „Lida” (1990), „Pan Bóg nie słyszy głuchych” (1995), „Życie i Liryka” (1998), „Prawdziwa ballada o miłości” (2002), „Popiół i wiatr” (2005) oraz utworów poetyckich: „Sen, który na pewno nie był miłością” (1974), „Po drugiej stronie” (1977), „Jak gołębie gnane burzą” (1990), „Dopóki jeszcze” (1991). Laureat Nagrody Czesława Miłosza (1990), Nagrody Marii i Jerzego Kuncewiczów (1991), Nagrody Miasta Gdańska (1996, 2012), Nagrody Prezydenta Miasta Gdańska (2002), nominowany do Nagrody Literackiej Nike (2006).

 „Kaczeńce”

 ...Zupełnie nieoczekiwanie: podmokła

 łąka z żółtymi kaczeńcami, którą

 biegnę pięcio- albo siedmioletni,

 radosny i wolny; to jeszcze nie jest

 ucieczka; jeszcze pod nogami tylko

 ta żółta łąka, która nie zakwitła pierwszym

 wierszem, pierwszym krzykiem rozkoszy,

 psychiatryczną kliniką, bezradnością...

 Kaczeńce, które nagle zakwitają w betonowej

 celi wieżowca, spłoszone kwiaty, które

 gasną jak ostatni pacierz, po które

 nie biegnę, już nie radosny,

 już spętany.