Aldona Borowicz debiutowała w 1971 r. na łamach „Tygodnika Kulturalnego”. Cienie na rozwietrze to jej czwarta książka poetycka, zawierająca wiersze z różnych okresów życia, często zapisywane w odrębnych i oryginalnych stylach, które łączą potoczystość i obrazowość w przekazywaniu wielorakich treści. Stwierdził to Stefan Jurkowski na portalu internetowym pisarze.pl: „Nie doszukamy się w tych utworach dyskursywnego komunikatu. Wszystko zapisane tu jest za pomocą metafor i obrazów. [Autorka] Odwołuje się do intelektu czytelnika, ale także w równej mierze do jego wrażliwości, wyobraźni, emocji. Rzadko to dziś spotykany sposób poezjowania. Poezja Aldony Borowicz – niepokojąca, nierzadko kontestująca rzeczywistość, bezkompromisowa – stanowi misterną tkankę językową, pomysłową konstrukcję poetycką, bardzo nośną, ekspresyjną, pełną zaskoczeń”.

SPIS TREŚCI