„Książka zajmuje się relacją literatury i życia, kuchnią literacką, stosunkiem przeżytego do napisanego. I jest w istocie bardzo gorzka. Została brawurowo i z wielkim polotem napisana, ale wnioski nasuwa smętne, żeby nie powiedzieć-cyniczne. /.../ Z Ulickim natomiast znam się słabo, nie na tyle bym pisał coś protekcyjnego. Więc z całym poczuciem odpowiedzialności mogę polecić tę książkę także samemu Turowiczowi, jest przewrotna, zabawna, wcale nie głupia, no i za komuny ukazać by się chyba nie mogła. Ale wtedy „Tygodnik Powszechny” widziałby w niej skowronka wolności zresztą nie bez racji...”