Poezja powstaje poza czasem, chociaż czasami ulega presji czasu. Wiersze rodzą się jak ptaki, chociaż tylko niektórym dany jest los ptaków. Większość z nich nigdy nie zazna lotu ponad czasem. Większość na zawsze pozostanie tam, gdzie się zrodziła, czyli w sercu poety. Wszyscy jesteśmy poetami, chociaż nie wszyscy o tym mówimy. Z poezją jest tak, jak ze snami. Każdy człowiek śni, ale nie każdy pamięta nocne wizje lub ma ochotę się do tego przyznać. Wiersze są darem od tych, którzy śnią i pamiętają, dla tych, którzy śnią i nie chcą pamiętać o snach. Esencją poezji jest wzruszenie. Poezja, która nie wzrusza, jest tylko zapisem chwil pomiędzy uderzeniami zegara zamiast serca. Te wiersze to zatrzymane momenty pomiędzy „tik” a „tak”. Dlatego nie mają dat. Nie wiem, kiedy je napisałem. Może nigdy.