W procesie utraty hiszpańskiego imperium kolonialnego w XIX wieku specjalne miejsce zajmuje traktat zawarty między Hiszpanią a Stanami Zjednoczonymi w 1819 r., zwany w historiografii transkontynentalnym. Na jego mocy Stany Zjednoczone uzyskały Florydę Wschodnią i Zachodnią oraz granicę biegnącą przez cały kontynent północnoamerykański: od Zatoki Meksykańskiej na wschodzie po Ocean Spokojny na zachodzie. Znaczenie traktatu wykraczało poza stosunki bilateralne – poruszał on kwestie kolonii hiszpańskich w obu Amerykach i tym samym angażował inne potęgi europejskie prowadzące aktywną politykę w tej części świata. Temat ten został po raz pierwszy podjęty przez badacza polskiego. Nie spotkał się on z odpowiednią uwagą również w historiografii hiszpańskiej, co potwierdza nieprzezwyciężone po dziś dzień, a zapoczątkowane w wieku XVI, zaniedbanie terenów Ameryki Północnej. Z kolei historiografia Stanów Zjednoczonych zazwyczaj koncentruje się na amerykańskim wkładzie w proces tworzenia traktatu, umniejszając lub nawet pomijając rolę i stanowisko drugiej strony. Praca ta wypełnia lukę istniejącą w badaniach polskich historyków.