Książka poświęcona jest organizacji i działalności dyplomacji brytyjskiej w stolicach Austrii, Prus i Saksonii między zakończeniem wojny o sukcesję austriacką, a wybuchem wojny siedmioletniej (lata 1748–1756). W tym czasie doszło do radykalnej zmiany sojuszy, znanej w historiografii jako „odwrócenie przymierzy”. Jednym z jej rezultatów był wybuch wojny siedmioletniej, która ukształtowała układ sił w Europie, aż do 1914 roku. Na tym tle wyjątkowego znaczenia nabierają działania mocarstw, wśród których czołową pozycję zajmowała Wielka Brytania. Opinie historyków na temat jej polityki są bardzo negatywne, sprowadzają się do oskarżeń o całkowite niezrozumienie rozwoju sytuacji międzynarodowej. Poprzez analizę akcji dyplomacji brytyjskiej, autor podejmuje polemikę, wskazując na dążenie Londynu do zachowania pokoju i istniejących aliansów. Kwestionuje również tezę o nieuchronności wybuchu kolejnego konfliktu zbrojnego o zasięgu ogólnoeuropejskim, jako rezultat wojny o sukcesję austriacką.