Głupcy wierzą w poranek

Brak sensu życia udowadniamy tragiczną znikomością naszego istnienia. Jest to przekonanie absurdalne, bo sensu życia w ogóle nie ma. Nie można życia postawić na ołtarzu, gdyż nie jest ono substancją kultową, religijną. Możemy za to działać. Ja żyję, ty żyjesz, on żyje. Świat społeczeństw jak woda nie posiada centrum: wszelkie społeczne procesy dążą do „wyrównania poziomów”. Pozostaje więc wskazanie miejsc i faktów, które są rzeczywiście kreatywne dla reszty świata lub można je takimi uczynić. Reportaż, chociaż powstaje i dociera do czytelnika post factum, nie odtwarza, nie klonuje zdarzenia, lecz rodzi bunt i umiłowanie bezsensownego życia. O tym mówią reportaże w zbiorze Głupcy wierzą w poranek.